Arayı açtım epeydir. Yazacak şeyler birikti elbette. Bakayım bir, en önemli ne oldu gelişme olarak desemmm.. Evettt okuldan ilk gelişim raporumuz geldi. 1, 5 hafta önce. Tabiki ben merakla beklemekteydim bu raporu ki biliyorsunuz okulun kızımın durumundan haberi yoktu. En baştan söylemedik çünkü okula biraz kızımı tanımaları için fırsat tanımak istedim. Önce objektif olarak kızımı gözleyip tanısınlar ki ben karşılarına geçip durumunu açıklayacagım zaman neden bahsettiğimi ve Dehb durumunun ne aşamada olduğunu anlasınlar. Eğer en baştan bahsetseydim bir ön yargı oluşacak ve her hareketi dehb e baglanıcaktı. Kızım geçen hafta değil bir önceki hafta biraz rahatsızlandı ve ben kızımı okula göndermedim. Cuma günü sınıf Öğretmeni aradı ve raporu okumamızı, bize gönderdiklerini söyledi. Hemen raporu açtım ve okudum. . Tekrar tekrar okudum.. Raporu olduğu gibi doktorumuza mail olarak gönderdim.
Doktorumuzdan gelen mail olumluydu. Herseyin yolunda göründüğü fakat okuldan daha fazla saklamamıza gerek olmadığını söyledi. Ve o hafta sonunu nasıl geçirdim bilmiyorum. Kalbim bir tarafta beynim bir tarafta.. Aldığım nefes benim değildi sanki.. Pazartesi rehberlik öğretmenimizi aradım ve hem kendisiyle hem de sınıf Öğretmeni ile aynı anda görüşmek istediğimi söyledim ve hemen ertesi gün gorusebilecegimiz cevabını aldım. . Pazartesi günü çok zor geçti benim için. . Ev bana dar geldi, kapı duvar üzerime geldi eşyalar boğazımı sıktılar sanki.. ne diyecektim nasıl konuya girecektim ve tepkiler nasıl olacaktı.. Donanım olarak çok iyi olduğunu düşündüğüm rehberlik öğretmeni bize karşı açıklamam sonrası da güleryüzlü olacakmıydı?.. Ya kızım mimlenirse, ya tum personel öğrenirse, ya her davranışı dehb e bağlanırsa ve yadırganırsa kızım. . Öte yandan her öğretmenin yada rehberlik öğretmeninin yüzüne baktıkça bişeyler saklamanın verdiği ağırlık daha çok tepeme çöküyordu. O gün eşim beni aradı ve yarın benimle birlikte okula gelebileceğini söyledi. Daha o sabah artık kendimi tutamayıp ağlayarak cok korkup endişe duyduğumu söylemiştim eşime. Onun benimle gelecek olması beni biraz olsun hafifletmisti sanki. .
Sabah kızımı okula gönderdim. Evin içinde sürekli dolandım kendimi meşgul edebileceğim şeyler buldum ve öğlen esim gelip beni evden aldı okula gittik. Daha görüşme saatine vakit vardı oturup bekledik. Ve görüşme saati geldiğinde rehberlik öğretmeninin odasına geçtik. Konuya nasıl girebilirim diye günlerdir düşünmeme rağmen o an hemen hızlıca girdim konuya. Kızımın DEHB teşhisi oldugunu ve 1.5 senedir bu kinuda uzman desteği aldığımızı, objektif olarak kızımı gözlemlemelerini istediğim için bu konuyu onlara hemen açıklamak istemedigimi, zamana bıraktığımı ama raporun gelmesiyle birlikte artık zamanının geldigini düşündüğümü söyledim. Saşırdılar elbette. Önce duyan herkes gibi bir konduramama söz konusu oldu. Rehberlik öğretmeni dehb konusunda bize bilgiler vermeye başladı, her çocuğun hareketli olduğunu soyledi. Geçmişten simdiden örnekler vererek, yaşadıklarımızı anlatarak durumumuzu açıkladık. Sandığım gibi zor olmadı olgunlukla anlayışla karşıladı öğretmenlerimiz. Rehberlik öğretmenimiz notlar aldı. Sınıf öğretmenimiz kızımın okul içi durumu hakkında bilgiler verdi. Daha çok bir sohbet ortamı oluştu. Ve netice de ben kendimi hafiflemis hissediyorum. Sanki uüzerimden bir yük kalktı..
Artık gizlenecek birşey kalmadığından okul ile işbirliği içerisinde olabiliriz. Umarım herşey daha guzel daha iyi olur. Çabalarımız kızım için onun mutluluğu için. . Rabbim emeklerimizi boşa çıkarmasın insallah..
